ik wil mijn pijn niet zíjn
het snijdt en kerft,
het bonst en sterft
plotseling weg als ik er naar luister
en fluister “ik heb je lief”
 
ook mijn verdriet dat bén ik niet
mijn snikkende keel,
de verstikkende knoop in mijn maag
als een vaag signaal dat ik warm onthaal
waardoor hij langzaam ontwart
 
hoelang blijf ik nog bang
voor het verborgen oordeel
die angst gaat niet weg omdat
ik telkens onuitgesproken tegen mezelf zeg
“je bent niet goed genoeg”
terwijl ik alleen om aandacht vroeg
 
de schrik was aanzienlijk groter
dan ik had verwacht en bracht
daardoor zoveel meer schade
aan mijn lichaam en geest
wat nu eindelijk geneest
met de liefde uit mijn hart
 
mijn vermoeidheid wil ik eigenlijk niet kwijt
want die heeft me juist bevrijd
uit het dwingende dictaat
van de slaafse lijdzaamheid
waardoor ik eindelijk besef
hoe het werkelijk met mij gaat